Beroemdheid

Ik had het singletje van The Who bemachtigd via een vriendje zijn zus die haar plaatjes verkocht. Thuis drumde ik wild mee op mijn zelf ontworpen set van augurkenblikken met autobinnenbanden. See me, feel me, hear me schalde er door mijn koptelefoon en ik voelde The Who’s agressie, hoorde de destructie van mad Moon en zag mezelf de beuk er -single stroke- ingooien en werd één met de energie.

De tekst was makkelijk mee te zingen maar de betekenis wilde als tiener nog niet vallen. Wat wel al prikkelde was verlangen gehoord, gezien en gevoeld te worden. Het is een basis-emotie die iedereen wel begrijpt of voor zijn karretje kan spannen. In het geval van The Who betrof het een blind en stom flipper talent, opgesloten in zichzelf. Later las ik de tekst als een ultieme schreeuw naar aandacht en beroemdheid met het recept voor de genezing door aanraking.

Toen ik op 19 jarige leeftijd bij het uitkomen van onze eerste LP door de journalist gevraagd werd na mijn motivatie zei ik ambitieloos dat brood verdienen volstond. Willen jullie dan niet beroemd worden vroeg de hijgerige lokale interviewer,…

Het is geweldig om muziek te maken. De beleving van iets creëren brengt je in een hogere gemoedstoestand en het voorziet in je fysieke conditie, denken en emotie. Maar een beroemdheid zijn lijkt daar los van te staan. Het is een ding op zichzelf. Waarom zou je beroemd willen zijn dacht ik als kind. Maar dat leren we snel af. Beroemd zijn is de ongedefinieerde grootheid die iedereen wel lijkt te waarderen, vul maar in. Het gaat er wat minder om wat je kunt maar wie je kent en hoe men je ziet en daar kleeft altijd wat opportunistische gewrongenheid aan.

Ooit omlijste we met een orkestje wat zangtalenten waarvan er dan één de beste moest zijn en vond dat altijd een trieste bedoeling. De strijd van “vind mij leuk”, “hoor me”, voel wat ik voel, want ik ben er voor jou en het is hartstikke leuk hier. En dat allemaal op de melodie en de muziek van een andere beroemdheid die dat meestal ook weer van een ander had. Sentimentele onzin zou je zeggen maar de emotional jerks smulde ervan. De beroemdheid in spe had vaak voor het gemak al de houding aangenomen die bij een beroemdheid hoort. Wat moeilijk kunnen ingaan op directe vragen, gebrekkig zelfinzicht en het ontbreken van zelfspot. Deze houding lijkt er in ieder geval op te wijzen dat ze pas een persoon konden zijn als onbekende hun waardeerden. Kortom, een enorme dubbelzinnigheid. En in die dubbelzinnigheid wil de beroemdheid er alles aan doen om als eerlijk en authentiek over te komen. Dit spanningsveld wringt en zal vroeg of laat willen oplossen, om maar eens in muziektermen te blijven.

Dat men zich in een kwetsbare situatie bevindt merkt men doorgaans niet op. Het eigen ik verspringt constant en na verloop van tijd is de beroemdheid de hele tijd bezig om zijn zelfbeeld samen te stellen. Men wordt acteur of actrice van zichzelf met of zonder tekst en hierdoor krijgt het symbolische trekjes. Een karakteristiek van symbolisme is dat iedereen er wel iets mee kan met vooral veel vage herkenning. Eigenlijk is de verwarring compleet. Om het symbolisch te zeggen is de beroemdheid op de berg aangekomen en weet mijn god niet hoe hij daar gekomen is laat staan dat hij of zij weet beneden te komen. En zie, de afdaling verloopt dan ook altijd op een manier of ze nog op de bergtop staan.

Beroemd zijn is een heikel spel waarbij je eigenlijk geen tijd meer hebt voor andere dingen. Je komt eigenlijk niet meer aan jezelf toe die je juist aan het zoeken bent.

Fame, fame, what’s your name!