Moeten we het er nogmaals over hebben of kunnen we nu beter wat gaan doen. Het zijn van die vragen op onze reis waar veel tijd aan verspild kan worden terwijl het station al gepaseerd is.
Distancieren, protesteren hebben hun kracht verloren en kunnen ondergebracht worden in tijdverdrijf die het handelen in de weg staat. We hebben alle automonie uit handen gegeven en nu willen we die terug hebben van een ander en dat terwijl die voor het oprapen ligt.
Het is ook zonde van de tijd als we in deze situatie achter bestuurders gaan staan die willen ingrijpen in ieder zorgvuldig opgebouwd grondrecht en nadenken over wie nu de echte mens is. Hun verichtingen horen eigenlijk thuis op de entertaiment pagina van de krant.
Het lukt de onderbuik nog steeds niet zijn plek te vinden en het daar te houden. Zijn oor hoort in elk vreemd geluid en taligheid een gevaar omdat de betekenis hem ontgaat. De kans is daarom groot dat hem veel meer betekenissen ontgaan. Hij hoort alleen zichzelf en de onwetendheid wordt hem uitgelegd in een handleiding die hij vervolgens vergeet uit het hoofd te leren. “De onderbuik is het hoofd niet” zou die willen uitschreeuwen.
Toch zal de onderbuik het hoofd nodig hebben als hij verder wilt leven op zijn erf. Het antwoord vindt ook plaatst op zijn terrein en je vraagt je af waarom de onderbuik niet in een betonnen kelder woont. Hoogstwaarschijnlijk handelt hij ook niet naar eigen wet en dat is maar goed ook want hij zou in staat zijn de oorlog aan het hoofd te verklaren.
Nu maakt het natuurlijk niet uit in welk deel je van je lichaam bevindt maar dat we door de tijd heen raken dringt zich lelijk op. We gaan door met wat we doen, houden van elkaar, zijn aardig voor onze club en zorgen dat ons werk op tijd af is.
Waarom kost het zoveel moeite om tot handelen over te gaan? Eigenlijk willen we de winkel openhouden tijdens de verbouwing ook al moet er grondig aan de constructie gewerkt worden en elke aannemer zal je aanraden de winkel te sluiten want het is niet te verzekeren.
We zijn aan het winkelen met gevaar voor eigen leven en dobberen rustig, schoksgewijs door tot we in de kolk van de gootsteen terecht komen zonder enig idee over het pallet aan mogelijkheden wat onze bijdrage geweest had kunnen zijn. Nooit bij stilgestaan.
J.C. Groenen
