ORC, een eeuwig verhaal

Als je iets wilt beschrijven of zelfs beweren dan zal je in acht moeten nemen dat je dat bijna altijd doet vanuit een bepaald belang, perspectief of standpunt, daar is geen ontkomen aan.

De mens ziet zichzelf graag als middelpunt van alle dingen. Het liefst met boeken onder zijn arm die zijn rechtvaardigheid bevestigen ook al wordt hij keer op keer teruggefloten door de natuur. We houden er een jaartelling en chronologie op na die vanuit het perspectief van andere soorten lachwekkend moet voorkomen. Zo zal “tijd” in het perspectief van de Orka relatief zijn.

Vanuit het perspectief van de Orka kan de mens een soort zijn die zichzelf in de weg staat en zich schijnbaar druk maakt om de verkeerde dingen en waarbij een ander perspectief dan zijn eigen gecreëerde mensbeeld al snel doet verkleinen tot de grote van een zandkorrel.

Andere zoogdieren die al een eeuwig leven op aarde hebben, zoals de Orka, zullen zich niet snel opwinden over de neurotische aanwezigheid van de mens die als predator net komt kijken, onderling slecht communiceert en zichzelf vakkundig en nauwgezet aan het vernietigen is. Waarschijnlijk is de intelligentie van de mens niet toereikend genoeg om van andere soorten te leren eeuwig te leven. In plaats daarvan creëert hij dus zijn eigen verhaal met de kans dat hij zich met de verkeerde dingen bezig houdt. Ook de mens die zichzelf als spiritueel wil laten voorstaan is maar slecht in staat zijn natuurlijke soortgenoten als spiritueel te ervaren. Terwijl het systeem van de Orka zich ter degen bewust moet zijn van de gevaren die hem bedreigen en die zijn eeuwig leven in de weg staan. In ieder geval weet hij hierna te leven.

Wij maken ons terecht druk om de natuurlijke soorten en onze leefomgeving omdat de mens gedijd en kan overleven binnen de marge van een bepaalde temperatuur en weersomstandigheid. Maar vanuit het perspectief van de natuur is de mens eigenlijk zichzelf aan het redden. De natuur om ons heen is al wat ouder en redt zich wel. Het evolueert net zo makkelijk mee naar een andere modus. De natuur corrigeert zichzelf waarbij soorten verdwijnen en nieuwe zich aandienen. Dat wij één van de vele soorten zijn lijken we al lang vergeten. Onze natuurlijke verbondenheid en communicatie lijkt in ieder geval te kort te schieten of is beschadigd.   

 Maar we kunnen altijd nog luisteren. “Die oren heeft die horen” -om even een begin zin uit een boek aan te halen- want wie het geluid van de Orka hoort in zijn onheilspellende en ondefinieerbare grootsheid weet gelijk dat we hier met een spirituele reus te maken hebben. Het geluid draagt niet alleen akoestisch, fysiologisch ver maar is ook van een andere intense orde die indruk maakt. Wat hij te vertellen heeft valt buiten ons begripsvermogen en we zullen een andere manier van begrip moeten aanleggen of ondergaan.  

Waar het in onze communicatie met de natuur precies aan scheelt valt misschien wel te omschrijven maar we blijven onszelf in de weg zitten en kunnen er niet adequaat naar handelen al helemaal niet als het om een eeuwig voortbestaan gaat van onze soort. Maar dat we op een andere manier eeuwigheid kunnen ervaren door te luisteren heeft geen beschrijving of bewering nodig. Je kunt een moment van eeuwigheid horen, ook al is dat taal technisch niet geheel in orde. Het laat je in ieder geval ervaren dat de mens, inderdaad, meer op een zandkorrel lijkt dan hij zichzelf voorhoudt.

Johnny Groenen