Moeten we het er nogmaals over hebben of kunnen we nu beter wat gaan doen. Het zijn van die vragen op onze reis waar veel tijd aan verspild kan worden terwijl het station al gepaseerd is.

Bij het aanleggen van een reeks, een verzameling of concept zijn er altijd zaken, dingen of ideeën die buiten de scope vallen. In het streven naar ordening komen we er achter dat de chaos groter is dan we hem gedacht willen hebben. Niet alle appels van de boom worden namelijk gegeten of als voedsel aangeboden.

Toen een journalist in een interview aan Bob Dylan vroeg hoe het kwam dat hij zo bijzonder was keek Bob de journalist lang en strak aan, wende zijn gezicht af en liet een stilte vallen, draaide terug en antwoordde dat hij het een merkwaardige vraag vond omdat hij de journalist net zo bijzonder vond als […]

In de twee opvolgende nieuwe albums van The Greenman staan bijzondere mensen centraal en wordt het bijzondere in de mens belicht. Het eerste album “Carry” is een eerbetoon aan ogenschijnlijk gewone mensen die door bepaalde omstandigheden in het bijzondere terecht zijn gekomen. Op het tweede album “Conatus” zal het bijzondere in de mens vanuit het perspectief van het magisch realisme in het kind aan de orde komen.

Als je iets wilt beschrijven of zelfs beweren dan zal je in acht moeten nemen dat je dat bijna altijd doet vanuit een bepaald belang, perspectief of standpunt, daar is geen ontkomen aan.

Als kind op een katholieke school zitten betekent vaak dat godsdienstles en bijbehorende rituelen een onderdeel zijn van het vormend onderwijs. Een van de rituele waar je jong mee geconfronteerd wordt is de communiegang. Ter voorbereiding op deze eerste communie wordt er extra aandacht gegeven aan de verhalen uit de Bijbel.

Mijn liefde voor Americana dateert uit de tijd dat Americana nog gewoon country of folk heette.

C’est un artiste is een kleine ode aan de filmmuziek. Het is geen filmmuziek in die zin dat het muziek is die bij beelden hoort maar het zijn composities en thema’s over filmmuziek die losstaand beluisterd en beoordeeld kunnen worden en misschien nog het beste te omschrijven zijn als filmmuziek zijn zonder film.

Ik had het singletje van The Who bemachtigd via een vriendje zijn zus die haar plaatjes verkocht. Thuis drumde ik wild mee op mijn zelf ontworpen set van augurkenblikken met autobinnenbanden. See me, feel me, hear me schalde er door mijn koptelefoon en ik voelde The Who’s agressie, hoorde de destructie van mad Moon en zag mezelf de beuk er -single stroke- ingooien en werd één met de energie.